Quantcast
Channel: Taniec z ogniem » kult
Viewing all articles
Browse latest Browse all 2

Związek kultów solarnych z ogniem

0
0

Związek kultów solarnych z ogniem

Słońce postrzegano jako siłę stwórczą, centralny punkt wielu prehistorycznych i starożytnych kultów. Ziemskim przedstawicielem Słońca był ogień, jako źródło ciepła i światła, a co za tym szło także życia. Było symbolem siły, nieskończoności, źródła energii i mocy życiowej, utożsamiane z pierwiastkiem męskim.

Największą czcią Słońce otaczały społeczności żyjące w chłodniejszej strefie umiarkowanej, gdzie ciepło było bardziej potrzebne i wyczekiwane, w gorącej i wilgotnej strefie podzwrotnikowej większą czcią otaczano Księżyc.

Najstarsze przekazy pisane pozwalają poznać kult Słońca w starożytnym Egipcie, Mezopotamii czy Armenii, czcili je także Grecy, Persowie a później także Słowianie. W Ameryce Aztekowie oraz Indianie Prerii. Coroczna uroczystością religijną, gromadzącą w połowie lata plemię w jednym miejscu, był Taniec Słońca. Szczególnie ważne było w kulturze Dakotów, Szejenów i Arapaho. Przez 4 dni trwały przygotowania, a dalsze 4 uroczystości, którym towarzyszyły uczty, modlitwy i pieśń cierpienia. Taniec Słońca był punktem kulminacyjnym, w jego trakcie tancerze niejednokrotnie doznawali wizji.

Dokonując przeglądu poszczególnych kultów, okazuje się, że Słońce występowało najczęściej jako bóstwo podporządkowane głównemu bogu panteonu, lub jako jego atrybut. Najpopularniejszymi bóstwami solarnymi był egipski Ra, wywodzący się z Indii Mitra, przejęty następnie przez zaratusztrianizm (pierwotnie nie był bóstwem solarnym), wykonujący polecenia Ahura Mazdy. Obok nich nieco młodszy, nordycka Sol, przemierzająca niebo na rydwanie zaprzężonym w konie, oraz słowiański Swaróg. Badacze zajmujący się tym problemem uważają, że kult słońca stał się punktem wyjściowym dla wszystkich religii związanym z obrzędem ciałopalenia.

Od czasów prehistorycznym symbolem solarnym był krzyż, święty znak, boski symbol słońca i ognia, często także płodności, co wiązało się ze stwórczą mocą Słońca. W pierwszym okresie chrześcijaństwa, kiedy stało się ono religią państwową w Cesarstwie Rzymskim, próbowano utożsamić kult solarny z osobą Chrystusa. Nadawano mu takie nazwy jak sol verus (słońce prawdziwe) sol salutis, sol iustitie (słońce sprawiedliwości) i lux mundi (światło świata). Istniejącą symbolikę wykorzystano w ikonografii chrześcijańskiej i wpleciono do liturgii, w pieśniach wychwalano pierwsze promienie słońca i ich źródło, światłość wiekuistą.

Najpopularniejsze rzymskie święto pogańskie, Dies Natalis Soli Invicti (Dzień Narodzin Słońca Niezwyciężonego, związane z Mitrą) zamieniono na Boże Narodzenie.


Viewing all articles
Browse latest Browse all 2

Latest Images

Trending Articles